Sesiz ağlıyor eğmiş başını.
İçine akıtıyor göz yaşını.
Kimseye anlatmıyor derdini.
Beliki insanlara karşı kaybetmiş güvenini.

Yaşıyordu dünyanın acımasız halini.
İçten ediyor isyanını.
Konuşmasına gerek kalmadan.
Gözleriyle anlatıyor yaşadığı korkularını.

Aklına getirdikçe sırtında vuranları.
Görüyor iyi niyetin öldüğünü.
Kendince hak veriyor kendine.
Haksızda değil bakarsan yaşadıklarına.

Adını kimsesiz koymuş.
Etrafındaki herkesi silmiş.
Dost kelimesini çoktan unutmuş.
Kendi dostu kendi olmuş.

Yaz dedi al kalemi.
Atlama hiç bir kelimemi.
Kimse bilmez kimsesizin derdini.
Gör düşenin vaziyetini.

Ertesi gün görmedim kendisini.
Kimse bilmezdi adresini.
Mekansızdı dolaşırdı tüm şehiri.
Yediği darbelerden almıştı dersini.