Utanmaz Adıyamanlı,
Şair geçinen zavallı,
Babasının yaz aylarında,
Dam başında tahta köşkte,
Anlattıklarıyla övünüyor şiirinde…

1915 kırımında babası,
Kahramanmış koçmuş,
Kılıçla tahrayla
Gözünü kırpmadan,
Yüzlerce komşu kellesi uçurmuş,

Sorsaydın babana,
Annenin bacının yatağında,
Üryan mı yakalamıştı,
Kendisine ekmek veren,
Karnını doyuran komşularını…

Talat’ın Adıyaman iti,
Kaymakam Mehmet biti,
Yağmalasın diye malı mülkü,
Baldırı çıplak baban,
Vahşette beyinsiz maşaydı…

El deÄŸiÅŸtirdi sermaye,
Toprak çete ağalara kaldı,
Altınları sayarken onlar,
Aç karnı davul çalan baban,
Salya akıtarak uzaktan baktı…